Αντιλόπη



Το σώμα της Αντιλόπης έχει ύψος 1,2μ. Οι ενήλικες αντιλόπες έχουν χρώμα καστανό, ενώ οι θηλυκές ανοιχτότερο. Το χρώμα της κοιλιάς τους είναι λευκό, και τα αρσενικά έχουν κέρατα σε σχήμα σπιράλ που φθάνουν μέχρι και τα 50εκ. Οι αντιλόπες είναι πολύ γρήγορα ζώα. Μπορούν να τρέξουν μέχρι με 80χλμ. ανά ώρα κάνοντας πηδήματα των οποίων το ύψος φθάνει στα 3μ. ενώ το μήκος ξεπερνάει τα 6μ. Το θηλυκό μετά από κυοφορία 6 μηνών, γεννά 1-2μ μικρά. Είναι ζώα που δρουν την μέρα. Ζουν σε λιβάδια και ανοιχτές κοιλάδες της Ινδίας και του Πακιστάν.
Το περισσότερο καιρό ζουν σε αγέλες των 30-60.

                                            Πράσινο Ιγκουάνα 

Το πράσινο ιγκουάνα ή το κοινό ιγκουάνα. Είναι ένα μεγάλο, δενδρόβιο φυτοφάγο ερπετοειδές του γένους των ιθαγενών ιγκουάνα στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Τα πράσινα ιγκουάνα κυμαίνονται πάνω από μία μεγάλη γεωγραφική περιοχή, από την Νότια Βραζιλία και την Παραγουάη, ως το Μεξικό και τα νησιά της Καραϊβικής. Επίσης και στην ΗΠΑ, μόνο όμως σε άγριους πληθυσμούς της Νότιας Florida συμπεριλαμβανομένων τον Florida keys, την Χαβάη και την Κοιλάδα του Rio Grande στο Texas. Το μήκος τους είναι από 1,5-2μ. από το κεφάλι έως την ουρά. Ζυγίζουν από 9-10κιλά. Στην αρχή της ζωής του το ιγκουάνα τρώει μόνο έντομα και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα τρώει μόνο φρούτα και λαχανικά εκτός αν βρίσκεται στη φύση τρώει και έντομα. 

                                  Πολική Αρκούδα


Η πολική αρκούδα γνωστή και σαν λευκή αρκούδα, Βόρεια ή θαλάσσια αρκούδα, είναι μια μεγάλη αρκούδα που ζει στις αρκτικές περιοχές. Είναι από τα δύο μεγαλύτερα είδη σαρκοβόρων του πλανήτη και βρίσκεται στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας της περιοχής της. Μία πολική αρκούδα όταν είναι όρθια ξεπερνά τα 3μ. σε ύψος. Οι αρσενικές είναι 750κιλά και οι θηλυκές είναι συνήθως 250κιλά. Έχει κάτασπρη γούνα και εξαιτίας της προστατεύονται από το κρύο. Επίσης αυτό που τις προστατεύει από το κρύο είναι το παχύ στρώμα λίπος που διαθέτουν. Τρώει 20κιλά φαγητό σε μία ώρα  και για να φάει μπορεί να κυνηγά στην ξηρά,στον πάγο αλλά και μέσα στο νερό. Η κύρια τροφή της είναι οι φώκιες αλλά τρώει επίσης και ψάρια των Πόλων. 
Στις χώρες που ζουν οι πολικές αρκούδες είναι:  Αλάσκα, Καναδάς, Ρωσία, Δανία και τέλος Νορβηγία.

Τον Μάϊο του 2008 η Αμερικάνικη κυβέρνηση πρόσθεσε την πολική αρκούδα της Αλάσκας στον κατάλογο με τα είδη που απειλούνται με εξαφάνιση. Μια πολική αρκούδα ζει από 30-35 χρόνια και ζευγαρώνει κάθε 3 μήνες δηλαδή περίπου 120 φορές σε όλη της τη ζωή. Η μεγαλύτερη πολική αρκούδα στον κόσμο πέθανε σε ηλικία 42 ετών τον Νοέμβριο του 2008.

Mara (Ινδόχοιρος Παταγωνίας)

Είναι ένα κουνέλι που μοιάζει με γαϊδαρο. Το Mara της Παταγωνίας, είναι ένα τρωκτικό που ζει στην κεντρική και Νότια Αργεντινή και προτιμά τα άνυδρα βοσκοτόπια και τις θαμνόδεις ερήμους.  Τρέφεται κυρίως με γρασίδι και μπορεί να ζήσει έως και 10 χρόνια. Είναι μονογαμικό ζώο και το αρσενικό ακολουθεί πάντα το θηλυκό στις εξορμήσεις του, για να το προστατεύει από άλλα αρσενικά. 

                         Καπουτσίνος (Μαϊμού)

Ο καπουτσίνος ζει σε ομάδες στο δάσος, τρώει έντομα, φρούτα, λαχανικά, καρπούς, φύλλα δέντρων, καρύδια, λουλούδια, αυγά και μικρά ζώα (συμπεριλαμβανομένων των εντόμων και των αραχνών). Επιπλέον λατρεύουν την ζάχαρη. Όταν γεννάει και δεν θέλει το μωρό αρχίζει να του ξεριζώνει τις τρίχες από την ουρά και μετά την τρώει. Αν τα ζώα είναι στην εξοχή και όχι στον ζωολογικό κήπο, το μωρό δεν πρόκειται να επιζήσει, γιατί η μητέρα του θα το φάει ολόκληρο. Ενώ αν μένει σε ζωολογικό κήπο βγάζουν το μωρό από το κλουβί και το δίνουν σε άτομα που θα το πάρουν σπίτι τους και θα το φροντίσουν έτσι ώστε να επιζήσει. Ζει αρκετά χρόνια, είναι μικρόσωμο και δεν έχει μεγάλο βάρος.

Κουνέλι της Ανγκόρα

Πρόκειται για ένα οικόσιτο κουνέλι, το οποίο βρέθηκε για πρώτη φορά στην Άγκυρα της Τουρκίας από όπου πήρε και το όνομά του. Είναι γνωστό για το μακρύ και απαλό τρίχωμά του το οποίο πρέπει να κουρεύεται πολύ συχνά για να μην καταπίνεται από το ζώο και βλάπτει έτσι την υγεία του. Σήμερα, μπορεί να το συναντήσει κανείς εκτός από την Τουρκία και στην Αγγλία, στην Γαλλία, στην Γερμανία, την Κίνα, την Ελβετία, την Φινλανδία και σε διάφορες παραλλαγές του.

Τα ζωάκια αυτά είναι ευγενικά από την φύση τους, είναι πολύ ελαφριά αφού το βάρος τους είναι μόλις 2-3,5 κιλά. Καθημερινή φροντίδα είναι σημαντική και ειδικά το χτένισμα είναι αναγκαίο. 

Λευκός Τίγρης

Ο Λευκός τίγρης δεν έχει μεγάλη διαφορά από τον κανονικό τίγρη. Η μόνη διαφορά τους είναι ότι τον Λευκό τίγρη θα τον βρεις μόνο στην Ασία. Το βάρος του αρσενικού τίγρη φθάνει τα 250 κιλά. Ενώ το θηλυκό φθάνει μόνο τα 150 κιλά. Το μήκος του σώματός τους είναι από 2 μέτρα και πάνω επίσης η ουρά τους είναι 90εκ. Έχουν λευκό τρίχωμα με μαύρες ρίγες. Το μήκος του κρανίου στα αρσενικά είναι 29,5-34εκ. Από την άλλη μεριά στα θηλυκά έχει μήκος 26,3-29,3εκ. Έχουν 30 δόντια από τα οποία μόνο οι κυνόδοντες φθάνουν μήκος 7εκ. Κυρίως για να βρουν την τροφή τους κυνηγάνε. Ζουν πάνω από 20 χρόνια και γεννούν 2-3 μικρά σε κάθε γέννα.

Χελώνα Καρέτα-Καρέτα 

Η χελώνα καρέτα-καρέτα όπως και οι άλλες χελώνες είναι ερπετό. Ανήκει στην αρτίγωνη τάξη της πρωτόγονης υφομοταξίας αναψυδωτά. Χαρακτηριστικό τους ο Όστινος θώρακας (Χέλνο) για να προστατεύεται, την σαρκώδη γλώσσα και την απουσία δοντιών. Υπάρχουν χερσαίες, θαλάσσιες και αμφίβιες χελώνες. Ζουν σε εύκρατα και τροπικά κλίματα. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των χελώνων είναι το καβούκι τους, το οποίο προστατεύει το σώμα τους.

Οι χελώνες αναπαράγονται κατά την καλοκαιρινή περίοδο. Γεννούν αυγά τα οποία αφήνουν σε τρύπες τις οποίες σκάβουν. Οι χελώνες στην συνέχεια δεν έχουν καμία σχέση με τα μικρά τους, τα οποία μεγαλώνουν μόνα τους. Τρέφονται κυρίως με φυτά, αλλά θεωρείται παμφάγο ζώο. Τους χειμερινούς μήνες οι χελώνες πέφτουν σε χειμερινή νάρκη και η γονιμοποίησή τους γίνεται τους θερινούς μήνες, γεννώντας από 150-200 αυγά. Τα αυγά χρειάζονται περίπου να είναι 2 μήνες θαμμένα στην άμμο για να γεννηθούν από μέσα τους χελώνες. 

                                                        Θαλάσσιος Γυμνοσάλιαγκας

Πλάσματα εντυπωσιακά με φανταχτερά χρώματα, παράξενο σχήμα και μεγαλοφυώς ευπροσάρμοστη δομή. Περίπου 3.000 διαφορετικά είδη θαλάσσιου γυμνοσάλιαγκα ζουν στους κοραλλιογενείς ύφαλους όλου του κόσμου. Το χρώμα τους καθώς και το σχήμα τους είναι πραγματικά εντυπωσιακά! Κάποια έχουν ρίγες, όπως οι τίγρης, άλλα είναι καλυμμένα με κουκκίδες σε χρώμα νέον, άλλα έχουν χνουδωτά κέρατα, άλλα αναπνευστήρες που κουνιούνται ή σπονδυλικές στήλες που διαγράφονται με άλλο χρώμα κι ας είναι λεπτά και κυματιστά σαν ένα φύλλο από μαρούλι. Το μυστικό στα εντυπωσιακά αυτά χρώματα είναι ότι στην πραγματικότητα είναι δηλητηριώδη τοξικά. 

Νυφίτσες


Οι νυφίτσες ζουν στην Νότια Αφρική σε αποικίες μέχρι και 30 νυφίτσες. Το ένα ζεύγος από τα περίπου δεκαπέντε που υπάρχουν κυριαρχεί. Ζουν όλες ειρηνικά σαν μία οικογένεια με την μόνη διαφορά ότι το ζεύγος που κυριαρχεί δεν βοηθάει τις υπόλοιπες νυφίτσες στις δουλειές που υπάρχουν. Οι δουλειές αυτές είναι π.χ να σκάβουν τα υπόγεια τούνελ στα οποία ζούνε, να βρίσκουν τροφή και να φυλάνε σκοπιά.
Στην διάρκεια της ημέρας οι πιο πολλές νυφίτσες πηγαίνουν και βρίσκουν τροφή, αυτή αποτελείται από σχεδόν 90% των εντόμων, και μικρότερα ποσοστά: πουλιά, σαύρες και αυγά. Οι υπόλοιπες νυφίτσες που δεν ψάχνουν τροφή σκάβουν τα τούνελ και δύο με τρεις νυφίτσες φυλάνε σκοπιά.
Ζυγίζουν περίπου 620-970γρ. και το συνολικό τους μήκος είναι περίπου 43,5-53εκ. από τα οποία τα 24,5-29εκ. είναι το μήκος του σώματος και τα 19-24εκ. το μήκος της ουράς 

Η γούνα τους είναι μαλακή, και κοντά στο σώμα. Το χρώμα της είναι από ανοιχτό καφέ έως γκρι καφέ. Γύρω από τα μάτια τους έχουν μαύρες τρίχες. Οι τρίχες φρουράς που είναι περίπου 15χιλιοστά και καλύπτουν όλο το σώμα. Έχουν στα χέρια τους αιχμηρά νύχια που κι αυτά είναι περίπου 15χιλιοστά. Τα νύχια αυτά τις βοηθάνε στο σκάψιμο. Δεν έχουν τρίχες από τον αστράγαλο και κάτω, στα πόδια τους έχουν νύχια περίπου 8 χιλιοστά, και έχουν 36 αιχμηρά δόντια.  
Οι νυφίτσες γεννούν έως και 4 μικρά. Η περίοδος εγκυμοσύνης, είναι 77 ημέρες. Οι νυφίτσες ζουν περίπου 6 χρόνια. 

Καγκουρό


Το καγκουρό είναι μαρσιττοφόρο ζώο και απαντάται στην Αυστραλία και στην Νέα Γουϊνέα. Ανήκουν στην οικογένεια των μαρκόποδων, που περιλαμβάνει 63 είδη καγκουρό. Ο πρώτος Ευρωπαίος που είδε καγκουρό ήταν Ολλανδός ναυτικός Φραντσίσκο Πέλσαρτ, το 1629, όταν το πλοίο του ναυάγησε στην ακτή της Αυστραλίας. Το όνομά τους το πήραν από τον Άγγλο θαλασσοπόρο Τζειμς Κουκ. Όταν ο Κουκ έφθασε, το 1770, στην Αυστραλία παρατήρησε το ζώο και ρώτησε τους Ιθαγενής πώς λέγεται, αυτοί απάντησαν: "Καν γκου ρό" που σημαίνει "Πάνω-Κάτω" 
Το ενήλικο, γκρίζο, γιγάντιο καγκουρό μπορεί να φθάσει τα 2,5μ. ύψος. Το βάρος του μπορεί να φθάσει τα 100κ. 
Τα δενδρόβια καγκουρό δεν ξεπερνούν το 1μ. ύψος.
Από τον καιρό που οι άπηκοι φέρανε στην Αυστραλία αλεπούδες και σκύλους, τα μικρότερα καγκουρό αποδείχτηκαν θανάσιμοι εχθροί τους.

Όλα τα καγκουρό είναι φυτοφάγα. Τα περισσότερα τρώνε φύλλα ή χορτάρια για να φθάσουν τα φύλλα, τα δενδρόβια καγκουρό σκαρφαλώνουν στα δέντρα, χρησιμοποιώντας για στήριγμα τις ουρές τους. Μπορούν να κοιμηθούν πολλές ώρες την ημέρα, στην διχάλα ενός δέντρου.  

Πιγκουίνος


Ο Πιγκουίνος είναι θαλάσσιο πουλί που δεν μπορεί να πετάξει και ζει στο Νότιο Ημισφαίριο, δεν ζουν μόνο σε παγωμένες περιοχές αντίθετα με την διαδεδομένη πεποίθηση. Στην πραγματικότητα μόνο μερικά είδη πιγκουίνου ζουν σε τόσο Νότια γεωγραφικά πλάτη. Τρία είδη ζουν στους τροπικούς, ένας ζει στα Νησιά Γκαλαπάγκος και καμιά φορά θα ανέβει και Βόρια του Ισημερινού προκειμένου να βρει τροφή. 
Τα ενήλικα πουλιά έχουν μέσο ύψος 1,1μ. και ζυγίζουν 35κιλά ή περισσότερο. Το μικρότερο είδος είναι ο μικρός μπλε πιγκουίνος που έχει ύψος περίπου 40εκ. και ζυγίζει περίπου 1κ. Οι μεγαλύτεροι πιγκουίνοι διατηρούν την θερμότητα του σώματός τους και έτσι ζουν στα ψυχρότερα τμήματα, ενώ οι μικρότεροι απαντώνται στα εύκρατα ή ακόμα και στα τροπικά κλήματα. Το 2002, μία ομάδα Αργεντινών επιστημόνων εντόπισε στις ακτές της Ανταρκτικής χερσονήσου ένα υπόειδος του αυτοκρατορικού πιγκουίνου που φθάνει τα 1,6μ. 
Οι περισσότεροι πιγκουίνοι τρέφονται με γαρίδες, ψάρια, καλαμάρια και άλλες θαλάσσιες μορφές ζωής που ψαρεύουν βουτώντας και κολυμπώντας κάτω από το νερό.
Όταν οι μητέρες χάσουν ένα νεοσσό μερικές φορές προσπαθούν να κλέψουν από μία άλλη, συχνά χωρίς επιτυχία αφού τα υπόλοιπα θηλυκά που βρίσκονται εκεί κοντά βοηθούν την αμυνόμενη μητέρα να υπερασπιστεί τα μικρά της.

Οι πιγκουίνοι δείχνουν να μην φοβούνται τους ανθρώπους, και να πλησιάζουν τις ομάδες των εξερευνητών χωρίς δισταγμό. 

                                               Παπαγάλος (Macao)

Με το όνομα παπαγάλος είναι γνωστά διάφορα είδη από δενδρόβια, ως επί το πλείστον, πουλιά που σχηματίζουν τη τάξη των Ψιττακόμορφων η οποία χωρίζεται σε τρεις οικογένειες: Κακατούηδες, Ψιττάκιζες και Στιγοπίδες. Σήμερα υπάρχουν 386 ταξινομημένα είδη, που ανήκουν σε 88 γένη που υπάρχουν σε όλους τους Ηπείρους της γης εκτός από την Ευρώπη. Στον Ελλαδικό χώρο είναι γνωστοί από την εποχή του Μ.Αλεξάνδρου, όταν για πρώτη φορά, ο ίδιος και άντρες από το εκστρατευτικό τους σώμα έφεραν παπαγάλους στην Ελλάδα. Όσο αναφορά τις Η.Π.Α. εκεί ενδέχεται να συναντήσει κανείς το Παρακιτ της Καρολίνα ή τον Thick-Billed, παρόλο που αυτά τα είδη δεν ενδημούν εκεί.

Το μήκος των παπαγάλων μαζί με την ουρά τους ποικίλει από 17-100εκ., ο μεγαλύτερος παπαγάλος είναι ο Υάκινθος Macao που φθάνει το 1μ. Το ράμφος τους είναι γαμψό, ο πάνω βραχίονας είναι μεγαλύτερος και κυρτός σαν γάντζος και πολύ ισχυρός, ο κάτω βραχίονας φαίνεται σαν να είναι χωμένος μέσα στον πάνω. Έχουν κοινά πόδια με 4 δάχτυλα από τα οποία τα 2 είναι στραμμένα προς τα εμπρός, και τα 2 προς τα πίσω δηλαδή είναι ζυγοδάκτυλοι. Η διάταξη αυτή τους δίνει μεγάλη συλληπτική ικανότητα. Τα φτερά τους είναι μεγάλα στο άνοιγμα, που τους διευκολύνει στην πτήση, και η ουρά τους έχει αρκετό μήκος. Το φτέρωμά τους είναι κατά κανόνα πολύχρωμο με λαμπρά και εντυπωσιακά χρώματα. Η γλώσσα τους είναι χοντρή και σαρκώδεις, τους διευκολύνει στο να αρθρώνουν λέξεις και στο να μαθαίνουν μελωδίες αλλά ακόμα σημαντικότερο ρόλο παίζουν οι φωνητικές τους χορδές, που είναι παρόμοιες με αυτές του ανθρώπου. Η δυνατότητά τους να μιλάνε και τα πολλά εντυπωσιακά χρώματα που έχουν τους έχουν κάνει περιζήτητους σε όλους τους λαούς, ειδικότερα στο Περού, στην Κίνα και στην Ινδία στους οποίους τους εξημέρωναν και τους ανέτρεφαν για το φτέρωμά τους. Τους χρησιμοποιούσαν για διακοσμητικούς και ψυχαγωγικούς σκοπούς. 

Οι παπαγάλοι ζουν ομαδικά και κάνουν μεγάλες ζημιές σε καλλιέργειες για να βρουν την τροφή τους η οποία είναι φρούτα, λαχανικά και σπόροι.     

Νάγια η Νάγια

Νάγια η Αμαδρυάς

Νάγια η Αρχουμένη (Κόμπρα η Βασιλική) 

Νάγια (Κόμπρα)


Η Νάγια ή αλλιώς Νόγια είναι από τα φοβερότερα δηλητηριώδη (ιοβόλα) φίδια της γης. Ανήκει στο γένος των ερπετών οφιδίων της οικογένειας των Ελαπιδών. Η Νάγια είναι περισσότερο γνωστή με το πορτογαλικό της όνομα, Κόμπρα. Οι φυσιοδίφης την ονομάζουν άλλοτε Ασπίδα, όνομα που έφερε στην αρχαιότητα. Πρόκειται για επικίνδυνο φίδι των θερμών χωρών της Ανατολικής Αφρικής και της Ασίας. Έχει επίμηκες κυλινδρικό σώμα, 
περισσότερο διογκωμένο στην κοιλιά του και καλυμμένο με ανθεκτικές και λείες πλάκες. Το χρώμα του δέρματος του ποικίλει από κόκκινο μέχρι κίτρινο και καστανό. Το μήκος της κυμαίνεται από 70εκ. έως 1,5μ. Κάποια είδη μπορεί όμως να φθάσουν και τα 4μ. Έχει σχετικά μικρό κεφάλι, τετραγωνικό, καλυπτόμενο επίσης με πλάκες και ουρά οξύληκτη. Το μπροστινό μέρος της άνω σιαγόνας φέρει αυλακωτά ιοβόλα άγκιστρα διπλάσιου μεγέθους των οδόντων του. Κάποια είδη έχουν την δυνατότητα λόγο ισχυρών σιαλογόνων αδένων να εκτοξεύουν το δηλητήριο σε απόσταση 2,5μ. και μάλιστα σημαδεύοντας τους οφθαλμούς του αντιπάλου, προκειμένου έτσι να δημιουργήσουν παροδική τύφλωση του εχθρού και έτσι να τραπούν σε φυγή. 
Χαρακτηριστικό των φιδιών αυτών είναι η ικανότητα τους ανασηκώνοντας το πρόσθιο μέρος του σώματος να διαπλατήνουν εκπληκτικά το δέρμα του αυχένα τους δημιουργώντας σχεδόν εικόνα Ασπίδας, εκ της οποίας και είχαν ονομαστεί έτσι στην αρχαιότητα. Την μορφή αυτή λαμβάνουν όταν οργιστούν ή φοβηθούν. 
Η Νάγιες ζουν κυρίως σε θερμούς και ξηρούς τόπους, και αναζητούν την τροφή τους την νύχτα ή κατά το λυκόφως. Τρέφονται κυρίως με σαύρες, ποντίκια, βατράχια και μικρά πτηνά. Δεν επιτίθεται στον άνθρωπο αλλά και ούτε απομακρύνεται στην παρουσία του όταν έχει πλησιάσει στην φωλιά τους. Συνήθως οι άνθρωποι που βαδίζουν στους πιθανούς χώρους τους, κρατούν ράβδο την οποία χτυπούν δυνατά στο έδαφος και στις πέτρες δεξιά και αριστερά, ώστε η Νάγια να απομακρυνθεί. Τα δαγκώματα της είναι θανατηφόρα αν δεν έχει γίνει προηγουμένως σχετικό αντι-ιοβόλο εμβόλιο. 
Τα κυριότερα είδη είναι τρία:
1. Η Νάγια η Νάγια που απαντάται κυρίως στην Αίγυπτο και στην Νουβία, και που λέγεται πως το δηλητήριο τέτοιου φιδιού χρησιμοποίησε η Κλεοπάτρα για να θέσει τέλος στην ζωή της. Στην Αρχαία Αίγυπτο η "Νάγια η Νάγια" θεωρούνταν ιερό ζώο.
2. Η Νάγια η Αρχουμένη (κόμπρα η Βασιλική) ή Νάγια η διπτωφόρος που όταν διαπλατυνθεί ο αυχένας της παρουσιάζει εικόνα δύο ματιών. 
3. Η Νάγια η Αμαδρυάς που παρουσιάζει το σχήμα ενός οφθαλμού, η οποία φθάνει το μεγαλύτερο μέγεθος.
Σήμερα το όνομα Κόμπρα φέρουν ελικόπτερα ταχείας και εκτεταμένης προσβολής καθώς και ηλεκτρομαγνητικά συστήματα ανίχνευσης και συναγερμού.

 Σκίουρος


Ο σκίουρος ή Βερβερίτσα όπως αλλιώς λέγεται είναι το κοινό όνομα μικρού θηλαστικού της οικογένειας Σκιουρήδες. Αυτό προέρχεται από τις Ελληνικές λέξεις: Σκιά και ουρά. Συνήθως η λέξη χρησιμοποιείται για να κατονομάσει ζώα του γένους Sciurus και Tamiasciurus. Αυτά τα τυπικά μέλη της οικογένειας είναι τρεις σκίουροι με μεγάλες φουντωτές ουρές, που απαντώνται στην Ευρώπη,την Ασία και την Αμερική. Ωστόσο στις Σκιουρήδες περιλαμβάνονται επίσης οι ιπτάμενοι σκίουροι, και σκίουροι εδάφους όπως οι Κυνόμες και οι Μαρμότες. 
Τα πιο συνηθισμένα είδη σκίουρου είναι ο Σκίουρος Αλεπού, ο Ανατολικός γκρι Σκίουρος, ο Δυτικός γκρι Σκίουρος και ο Σκίουρος Ντάγκλας. Όμως αυτά είναι λίγα από τα 270 διαφορετικά είδη στον κόσμο.
Το πιο γνωστό χαρακτηριστικό του σκίουρου είναι η μακριά φουντωτή ουρά, που σε μερικά είδη έχει μήκος περίπου ίδιο με του κορμιού του. Τα πισινά του πόδια είναι σχετικά μεγάλα και γι' αυτό μπορεί άνετα να κάθεται πάνω τους και με τα μικρά μπροστινά να κρατάει την τροφή του ή κάποιο άλλο αντικείμενο (Όπως απεικονίζεται στην μεγάλη εικόνα). Τα μπροστινά όσο και τα πισινά πόδια εξοπλίζονται με μικρά αλλά δυνατά νύχια κατάλληλα για σκάψιμο στο έδαφος και σκαρφάλωμα στα δέντρα. Ο σκίουρος έχει ανάλογα με το είδος του διαφορετικό χρώμα, τα χρώματα αυτά μπορεί να είναι: μαύρο, κόκκινο και καφέ στην πλάτη και άσπρο στην κοιλιά. Ο σκίουρος έχει αμυγδαλωτά σκούρα προεξέχοντα μάτια, σχετικά μεγάλα για το μέγεθος του κεφαλιού του με αρκετή απόσταση μεταξύ τους. Τα αυτιά του έχουν τριγωνικό σχήμα και σε μερικά είδη έχουν τούφες στην κορυφή τους. Το ρύγχος του είναι μικρό και τελειώνει με μια στρογγυλή μύτη. 
Οι Μαρμότες είναι οι μεγαλύτεροι σκίουροι και γι' αυτό το βάρος τους μπορεί να φτάσει ακόμα και τα 8 κιλά σε σχέση με τους μικρότερους σκίουρους που έχουν βάρος μόλις 15 γρ. 
Οι σκίουροι συνεχώς είναι παμφάγοι, τρώνε μεγάλη ποικιλία τροφίμων φυτικής προέλευσης, συμπεριλαμβανόμενων καρυδιών, καρπών, φρούτων, μυκήτων, καθώς και εντόμων όπως: μυρμήγκια, πεταλούδες και σκαθάρια, αυγών ακόμη και μικρά θηλαστικά (ΚΟΥΝΈΛΙΑ!!!), πουλιών και βατράχων. Στις τροπικές περιοχές αυτού του είδους οι τροφές αντικαθιστώνται με φθινοπωρινά καρύδια. Μερικοί σκίουροι του εδάφους πέφτουν σε χειμερία νάρκη, πριν πέσουν σε χειμερία νάρκη τρώνε πολύ για να ανεβεί το βάρος τους στα ύψη για να τους κρατάει ζεστά και να μην ψοφήσουν της πείνας. Τα μικρά σκιουράκιa δεν μπορούν να βάλουν αρκετό βάρος για να επιζήσουν γι' αυτό σκάβουν μέσα στις φωλιές τους μία μεγάλη τρύπα και βάζουν μέσα τροφή. Αυτή την τροφή την τρώνε κατά διαστήματα όσο είναι σε χειμερία νάρκη. 
Όσο αναφορά την αναπαραγωγή τους πολλοί σκίουροι γεννούν από 6-9 μικρά, σε αντιδιαστολή με αυτούς που κατοικούν στα δέντρα, οι οποίοι έχουν μια γέννα με 2-4 μικρά.
Τα νεογέννητα σκιουράκιa έχουν κλειστά τα μάτια και δεν έχουν καθόλου τρίχωμα. Αυτό όμως αλλάζει μετά από 1 μήνα περίπου, τότε τα μάτια ανοίγουν και έχουν τρίχωμα. 30-40 μέρες ή 6-8 εβδομάδες μετά την γέννα (ο χρόνος ποικίλει από τα διάφορα είδη), μπορούν να βγουν μόνα τους από την φωλιά. 
Ο σκίουρος έχει σχετικά μια μικρή ζωή την οποία περνά μόνος του ή με την οικογένειά του.

Σιβηρικό Χάσκυ

Σιβηρικό Χάσκυ

Το Σιβηρικό Χάσκυ είναι ένα από τα ποιο γεροδεμένα σκυλιά, μπορεί να τραβήξει 9 φορές το βάρος του και αν φανταστούμε ότι το βάρος του αρσενικού κυμαίνεται στα 20,5 - 28 κιλά και το βάρος του θηλυκού στα 15,5 - 23 κιλά το βάρος που μπορούν να τραβήξουν είναι μεγάλο. Το Σιβηρικό Χάσκυ είναι ένα αρκετά μεγάλο σκυλί, το αρσενικό μπορεί να φτάσει ακόμα και τα 60 εκ. ενώ τα θηλυκά 54 εκ. 

Για να προστατεύεται από το κρύο έχει ένα τρίχωμα το οποίο αποτελείται από δύο στρώματα: το υπόστρωμα και το εξωτερικό παλτό. Το υπόστρωμα αλλάζει δύο φορές τον χρόνο, είναι καθαρό λευκό ή ελαφρώς χρωματισμένο ενώ το παλτό μπορεί να είναι λευκό, κόκκινο, γκρίζο, καφέ και μαύρο. Το χρώμα των σκυλιών εξαρτάται από το χρώμα των γονιών. Επίσης και τα μάτια τους μπορούν να έχουν διαφορετικά χρώματα όπως μπλε, γκρι, καφέ και πορτοκαλί, τα μόνα που έχουνε ένα καφέ και ένα μπλε μάτι είναι τα καθαρόαιμα. Σε μία γέννα καθαρόαιμων Σιβηρικών Χάσκυ μόνο το ένα από τα περίπου 10 κουτάβια έχει και στα δύο μάτια το ίδιο χρώμα.

Τρώνε κρέας και πολλές βιταμίνες. Ζούνε περίπου 10 - 15 χρόνια και είναι πολύ παιχνιδιάρικα όλη τους την ζωή, όταν ζούνε ελεύθερα στην φύση ζουν σε φυλές επειδή είναι "κοινωνικά¨ ζώα και δεν μπορούν να ζήσουν μόνα τους, γιατί θα ψοφήσουν από την μοναξιά.