Σκίουρος


Ο σκίουρος ή Βερβερίτσα όπως αλλιώς λέγεται είναι το κοινό όνομα μικρού θηλαστικού της οικογένειας Σκιουρήδες. Αυτό προέρχεται από τις Ελληνικές λέξεις: Σκιά και ουρά. Συνήθως η λέξη χρησιμοποιείται για να κατονομάσει ζώα του γένους Sciurus και Tamiasciurus. Αυτά τα τυπικά μέλη της οικογένειας είναι τρεις σκίουροι με μεγάλες φουντωτές ουρές, που απαντώνται στην Ευρώπη,την Ασία και την Αμερική. Ωστόσο στις Σκιουρήδες περιλαμβάνονται επίσης οι ιπτάμενοι σκίουροι, και σκίουροι εδάφους όπως οι Κυνόμες και οι Μαρμότες. 
Τα πιο συνηθισμένα είδη σκίουρου είναι ο Σκίουρος Αλεπού, ο Ανατολικός γκρι Σκίουρος, ο Δυτικός γκρι Σκίουρος και ο Σκίουρος Ντάγκλας. Όμως αυτά είναι λίγα από τα 270 διαφορετικά είδη στον κόσμο.
Το πιο γνωστό χαρακτηριστικό του σκίουρου είναι η μακριά φουντωτή ουρά, που σε μερικά είδη έχει μήκος περίπου ίδιο με του κορμιού του. Τα πισινά του πόδια είναι σχετικά μεγάλα και γι' αυτό μπορεί άνετα να κάθεται πάνω τους και με τα μικρά μπροστινά να κρατάει την τροφή του ή κάποιο άλλο αντικείμενο (Όπως απεικονίζεται στην μεγάλη εικόνα). Τα μπροστινά όσο και τα πισινά πόδια εξοπλίζονται με μικρά αλλά δυνατά νύχια κατάλληλα για σκάψιμο στο έδαφος και σκαρφάλωμα στα δέντρα. Ο σκίουρος έχει ανάλογα με το είδος του διαφορετικό χρώμα, τα χρώματα αυτά μπορεί να είναι: μαύρο, κόκκινο και καφέ στην πλάτη και άσπρο στην κοιλιά. Ο σκίουρος έχει αμυγδαλωτά σκούρα προεξέχοντα μάτια, σχετικά μεγάλα για το μέγεθος του κεφαλιού του με αρκετή απόσταση μεταξύ τους. Τα αυτιά του έχουν τριγωνικό σχήμα και σε μερικά είδη έχουν τούφες στην κορυφή τους. Το ρύγχος του είναι μικρό και τελειώνει με μια στρογγυλή μύτη. 
Οι Μαρμότες είναι οι μεγαλύτεροι σκίουροι και γι' αυτό το βάρος τους μπορεί να φτάσει ακόμα και τα 8 κιλά σε σχέση με τους μικρότερους σκίουρους που έχουν βάρος μόλις 15 γρ. 
Οι σκίουροι συνεχώς είναι παμφάγοι, τρώνε μεγάλη ποικιλία τροφίμων φυτικής προέλευσης, συμπεριλαμβανόμενων καρυδιών, καρπών, φρούτων, μυκήτων, καθώς και εντόμων όπως: μυρμήγκια, πεταλούδες και σκαθάρια, αυγών ακόμη και μικρά θηλαστικά (ΚΟΥΝΈΛΙΑ!!!), πουλιών και βατράχων. Στις τροπικές περιοχές αυτού του είδους οι τροφές αντικαθιστώνται με φθινοπωρινά καρύδια. Μερικοί σκίουροι του εδάφους πέφτουν σε χειμερία νάρκη, πριν πέσουν σε χειμερία νάρκη τρώνε πολύ για να ανεβεί το βάρος τους στα ύψη για να τους κρατάει ζεστά και να μην ψοφήσουν της πείνας. Τα μικρά σκιουράκιa δεν μπορούν να βάλουν αρκετό βάρος για να επιζήσουν γι' αυτό σκάβουν μέσα στις φωλιές τους μία μεγάλη τρύπα και βάζουν μέσα τροφή. Αυτή την τροφή την τρώνε κατά διαστήματα όσο είναι σε χειμερία νάρκη. 
Όσο αναφορά την αναπαραγωγή τους πολλοί σκίουροι γεννούν από 6-9 μικρά, σε αντιδιαστολή με αυτούς που κατοικούν στα δέντρα, οι οποίοι έχουν μια γέννα με 2-4 μικρά.
Τα νεογέννητα σκιουράκιa έχουν κλειστά τα μάτια και δεν έχουν καθόλου τρίχωμα. Αυτό όμως αλλάζει μετά από 1 μήνα περίπου, τότε τα μάτια ανοίγουν και έχουν τρίχωμα. 30-40 μέρες ή 6-8 εβδομάδες μετά την γέννα (ο χρόνος ποικίλει από τα διάφορα είδη), μπορούν να βγουν μόνα τους από την φωλιά. 
Ο σκίουρος έχει σχετικά μια μικρή ζωή την οποία περνά μόνος του ή με την οικογένειά του.